(این شعر فردوسی رو باید روزی ۵بار و درکل ۱۷ رکعت بخونیم)
در این خاک زرخیز ایران زمین/
نبودند جز مردمی پاک دین//
همه دینشان مردی و داد بود/
وز آن کشور آزاد و آباد بود//
چو مهر و وفا بود خود کیششان/
گنه بود آزار کس پیششان//
همه بنده ناب یزدان پاک/
همه دل پر از مهر این آب و خاک//
پدر در پدر آریایی نژاد/
ز پشت فریدون نیکو نهاد//
بزرگی به مردی و فرهنگ بود/
گدایی در این بوم و بر ننگ بود//
کجا رفت آن دانش و هوش ما/
که شد مهر میهن فراموش ما//
که انداخت آتش در این بوستان/
کز آن سوخت جان و دل دوستان//
چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟/
خرد را فکندیم این سان زکار//
نبود این چنین کشور و دین ما/
کجا رفت آیین دیرین ما؟//
به یزدان که این کشور آباد بود/
همه جای مردان آزاد بود//
در این کشور آزادگی ارج داشت/
کشاورز خود خانه و مرز داشت//
گرانمایه بود آنکه بودی دبیر/
گرامی بد آنکس که بودی دلیر//
نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت/
نه بیگانه جایی در این خانه داشت//
**از آنروز دشمن بما چیره گشت/
که ما را روان و خرد تیره گشت//
از آنروز این خانه ویرانه شد/
که نان آورش مرد بیگانه شد//
**چو ناکس به ده کدخدایی کند/
کشاورز باید گدایی کند//
به یزدان که گر ما خرد داشتیم/
کجا این سر انجام بد داشتیم//
بسوزد در آتش گرت جان و تن/
به از زندگی کردن و زیستن//
**اگر مایه زندگی بندگی است/
دو صد بار مردن به از زندگی است//
"فردوسی بزرگ"
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : چهار شنبه 16 / 9 / 1394
| 11:52 قبل از ظهر | نویسنده : کوروش پارسی |